تعیین مقاومت ضربه ای در بتن های مقاومت بالای مسلح به الیاف پلی وینیل الکل و مقایسه آن با بتن های مقاومت بالای مسلح به الیاف فولادی

سازه های گوناگونی ممکن است در طول مدت بهره برداری خود در معرض بارگذاری های ضربه ای و تصادفی قرار گیرند. رفتار سازه ها تحت چنین شرایط شدید بارگذاری از مهم ترین و حیاتی ترین مسائل برای حفظ جان مردم و جلوگیری از تخریب سازه ها می باشد. برای بهبود مقاومت ضربه ای و بالا بردن طاقت و ظرفیت جذب انرژی در المانهای بتنی استفاده از انواع الیاف سازه ای مرسوم می باشد. در حال حاضر الیاف فولادی بعلت مقاومت بالا و در دسترس بودن بعنوان یکی از پرکاربرد ترین الیاف سازه ای مورد استفاده می باشند. این الیاف در کنار خصوصیات مثبت مذکور با معایبی نیز همراه هستند. مقاومت بالای الیاف پلیمری موسوم به پلی وینیل الکل در کنار ویژگی های مثبت دیگر این محصول را جایگزین مناسبی برای کاربردهای تسلیح بتن می نماید. در تحقیق حاضر به بررسی اثر ضربه ، اندازن گیری فاکتورهای طاقت ، جذب انرژی و رفتار تحت اثر فشار تک محوری بین بتن های مقاومت بالای مسلح به الیاف پلی وینیل الکل و بتن های مقاومت بالای مسلح به الیاف فولادی پرداخته شده است. آزمایشهای فشار تک محوری، خمش با بارگذاری چهار نقطه ای و آزمایش ضربه افتان تکرار شونده بر روی نمونه های بتنی صورت گرفته و نتایج آزمایشات نشان می دهد که الیاف پلیمری مذکور عملکرد مناسبی در خمش و بهبود طاقت بتن داشته اما در زمینه مقاومت های فشاری و ضربه نتایج الیاف فولادی قدری بالاتر می باشد. در مجموع با توجه به ویژگی های مثبت در زمینه دوام و خوردگی نسبت به الیاف فولادی و هزینه پایین تر جایگزین مناسبی برای الیاف فولادی می باشند.